“Some things that should not have been forgotten were lost”

Echte kenners weten direct dat de titel van dit blog een citaat is van Galadriel, de machtige elvenkoningin uit The Lord of The Rings. De boektrilogie van Tolkien, verfilmd door Peter Jackson. De wereld is vergeten dat er een machtige, duistere ring bestaat die gebruikt kan worden om te heersen over alle levende wezens (“one ring to rule them all”). Galadriel waarschuwt de wereld: het is niet best dat men de ring is vergeten. En ze krijgt gelijk, want na vele eeuwen wordt de ring gevonden en er ontstaat een grote oorlog. Veel gedoe, strijd en ellende. Gelukkig loopt het uiteindelijk allemaal goed af, zoals met alle kinderboeken (Tolkien schreef zijn verhalen oorspronkelijk voor kinderen).

Ik vond en vind de boeken en de films prachtig. Bovendien zetten ze me (nog steeds) aan het denken over het geloof. De grote strijd tussen ‘goed en kwaad’ en de rol van ‘bovenmenselijke machten’. Dat is iets wat wij als christenen zouden moeten herkennen. Een grote strijd tussen mensen onderling maar vooral ook tussen bovenmenselijke/geestelijke machten. Voor ons is het realiteit dat er meer bestaat dan de menselijke, zichtbare wereld. Toch?

Toch valt The Lord of The Rings in het genre Fantasy of Sciencefiction. Net als elk boek of elke serie over het bestaan van geesten of bovenmenselijke wezens. Terecht natuurlijk. Want er bestaan geen Orks, geen vampiers die Edward heten en geen bezemsteelvliegende Harry’s. In onze wereld behoren bovennatuurlijke dingen en geesten niet tot de werkelijkheid. Er bestaat niks anders dan de mens, de natuur en de aarde. En oh ja, de kosmos. Een kosmos waarin we als mensen op zoek zijn naar buitenaards leven of op zijn minst naar gebieden waar buiten-aards leven mogelijk zou moeten zijn. Grappig eigenlijk. We geloven niet in iets bovenmenselijks binnen onze wereld, maar zoeken wel iets buitenaards ver buiten deze wereld. We kunnen het beide niet zien, maar het is kennelijk geloofwaardiger om ver buiten onze eigen wereld op zoek te gaan naar iets onzichtbaars (twee ingewikkelde zinnen, misschien moet je ze nog een keer lezen).

En dan moet ik aan de waarschuwing van Galadriel denken. “Some things that should not have been forgotten were lost.” En ze vervolgt: “History became legend. Legend became myth.” Wat nou als dat echt zo is? Dat God wel bestaat, maar dat we dat besef als wereld zijn verloren. We zijn hem gewoon vergeten. Te lang geleden. Nietzsche schreef ooit: “God is dood en wij hebben hem vermoord”. Misschien is Nietzsche iets te hard van stapel gelopen. Misschien zijn we God alleen maar vergeten. Vergane Glorie. We zijn verder gaan leven met wat we kennen en wat we zien. En voor het avontuur zoeken we naar iets buitenaards ver van deze wereld vandaan. Wat nou als dat ‘buitenaardse’ gewoon dicht bij huis te vinden is? Een God die in ons woont. Een Heilige Geest. Engelen en kwade machten, die strijd voeren boven ons hoofd. Een gebed waar kracht vanuit gaat. En ook liefde en vergeving die kracht bezitten. Klinkt toch best avontuurlijk allemaal. En dan heb ik het nog niet eens gehad over een zevenkoppige draak…

En als het dan al niet slim is om te vergeten dat er een machtige ring bestaat die eigendom is van een duistere tovenaar, hoe is het dan om een God te vergeten die aan het begin staat van ons bestaan? Een God die uit niets, iets heeft gemaakt en voor wie duizend jaren gelijk zijn aan één dag. Hoe zou dat eigenlijk voor Hem zijn, om vergeten te worden door de mensen die je zelf hebt gemaakt? Waar je vroeger nog mee door de tuin wandelde. Waar je notabene je eigen zoon voor hebt laten sterven. Een paar duizend jaar later ben je gewoon vergeten. Ik denk dat NF (voor diegenen die hem niet kennen, dat is een rapper), ditzelfde thema aansnijdt in zijn nummer ‘Oh Lord’. Voor de liefhebbers: volume vol open en even klikken hieronder.

Die ring waar Galadriel over sprak, werd uiteindelijk dus toch gevonden. Of eigenlijk liet de ring zich vinden, want hij had een kwade wil van zichzelf. De pleuris brak uit. Oorlog, strijd, ellende. Gelukkig werd het kwaad uiteindelijk overwonnen, kwam er herstel van vreugde en een boottocht met de elven richting een nieuwe wereld met een eeuwig bestaan. Het is risicovol om God met ‘de kwade ring van Sauron’ te vergelijken, maar ik doe het toch. Want als het echt zo is dat God bestaat en dat wij Hem als wereld zijn vergeten, dan komt er ook een moment dat Hij zich weer zal laten vinden. Dat Hij zich gaat tonen aan de hele wereld. En als ik het goed begrijp, gaat het voorspel daarvan ook gepaard met veel ellende, gedoe, oorlog en strijd. Met uiteindelijk een overwinning, herstel van vreugde en een boottocht met de heiligen richting een nieuwe wereld met een eeuwig bestaan.

Maar ja, wie gelooft zo’n verhaal? Een sprookje. Sciencefiction. Fantasy. Een mythe.