I lov Kot

Mijn oudste dochter is zeven en leert een beetje Engels. Ze maakt een tekening met een groot hart, drie eenhoorns en een regenboog. Met daarin de tekst: I lov Kot.

Woensdagavond, vier jongemannen bij mij thuis op de bank. We bidden aan het begin; dankbaar dat we in gezondheid bij elkaar mogen komen. We praten een uurtje over ons geloof, vooral naar aanleiding van de pinksterconferentie van Opwekking. Na een uurtje verplaatst het gesprek zich naar ons gezinsleven, voetbal en financiën. Ik zet een paar speciaal-biertjes op tafel. Die had ik over van Opwekking, want daar mocht je geen alcohol drinken. Wist ik veel – het was mijn eerste keer.

Memphis Depay verliest met Nederland de finale van de Nations League, krijgt veel kritiek en wordt afgedaan als een “gekkie”. Hij staat in de spotlights, elke dag, onder andere met 6,9 miljoen volgers op Instagram. Hij publiceert een boek over zijn eigen leven, waarin hij heel open is over zijn geloof en mensen uitnodigt om hun rust bij God te zoeken. Hij heeft een stichting opgezet voor doven en blinden in Ghana en ziet het als zijn roeping om juist die doelgroep te ondersteunen.

Drie voorbeelden van concreet, persoonlijk geloofsleven. Ik merkte dat deze drie voorbeelden mij de afgelopen week raakten; ik werd er echt een beetje gelukkig van. Het sterkt mij in de overtuiging dat de kern van het geloof in ‘het kleine’ zit: mijn eigen overtuiging en mijn eigen keuzes. Kerkdiensten, synodes en concilies… Prachtig en misschien ook nodig. Maar hoe groot en belangrijk ze ook zijn (of gemaakt worden), daar ligt niet de kern van het geloof – die ligt bij jezelf.

Neem bijvoorbeeld de Generale Synode van 2020: samenwerking tussen NGK en GKv staan op de agenda en er zal vast ook verder gesproken worden over de positie van de vrouw in de kerk. Stel de synode besluit dat NGK en GKv samengaan en dat vrouwen overal predikant mogen worden. Is dit dan de kern van het geloof? Of ligt de kern van het geloof bij ieder kerklid dat zelf beslist of hij het hiermee eens is of niet? Als iemand het hier niet mee eens is, zich uitschrijft en zich voegt bij een andere kerkgemeenschap, stapt hij dan af van de kern van het geloof? Of blijft hij dicht bij de kern van zijn geloof? Ik denk dit laatste.

Of neem de Opwekking-conferentie. Zoals gezegd, was ik er dit jaar voor het eerst. Zo’n 70.000 christenen bij elkaar. Een uiting van een algemene, christelijke kerk. Maar ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken, dat het nooit concreet zal lukken om met die 70.000 mensen één kerkgemeente te stichten. De individuele verschillen en overtuigingen zijn veel te groot. Er zijn mensen die rustig op het grasveldje hun sigaretje roken en 100 meter verderop hoor ik hoe mensen dit radicaal afkeuren. Bij de Sing-In zijn er enthousiaste, chaotische vlaggenzwaaiers op sandalen en brave, ingetogen-zingende mannen met lange broek, gestreken blouse en nette schoenen. Er zijn gelovige bezoekers van de genezingsdienst en er zijn sceptici die de grote tent voorbij lopen en liever het optreden van Damascus bezoeken.

Je gaat die 70.000 echt niet op één lijn krijgen. No way! Mist die groep dan de kern van het geloof, moet er een Opwekking-synode belegd worden om de kern voor iedereen duidelijk te maken? Of heeft eenieder zelf de kern van het geloof bij zich en komen die kernen in al hun verscheidenheid bij elkaar?

“Hoe mooi en hoe heerlijk, als wij als familie, als broers en als zussen, om elkaar geven…” Mijn oudste zus ging eerst samenwonen en is uiteindelijk gaan wonen in Dalfsen. Zou ik nooit doen! Mijn oudste broer houdt van PSV: verschrikkelijk! Mijn jongste broer geeft al zijn geld uit aan muziek: rare snuiter. En mijn jongste zus is gepromoveerd en leest meer boeken dan ik – daar ben ik stiekem erg jaloers op! Ondanks dit alles, hou ik enorm veel van ze. En geniet ik ervan als we elkaar eens in de twee maanden weer ontmoeten voor een potje klaverjassen.

Wat nou als je broer homo is, of je zus heilig gelooft in gebedsgenezing? Je broertje laat zich overdopen bij de baptisten en je zusje sluit zich aan bij de Hersteld Gereformeerde Kerk. Je nichtje bezoekt alleen jongerendiensten, je oom zweert bij een catechismuspreek. Wie leeft het echte geloof, wie raakt de kern? Moet de ander eerst meegaan in onze eigen keuzes, of houden we ook van ze als hun geloofsweg er anders uitziet dan de onze?

Ach, mijn mening is wel voelbaar denk ik. Geloof is geen massaal gebeuren, maar is van een ieder persoonlijk. En persoonlijke verschillen… die zijn er heel veel! Er zullen altijd mensen zijn die het niet eens zijn met groepsbeslissingen, of die nu gemaakt worden in de politiek of op een synode. Bij elke groepsbeslissing zullen mensen enthousiast meegaan en zullen mensen mokkend afhaken. Niet meer dan logisch, als je beseft dat geloof een individuele aangelegenheid is. Aan ons de opdracht om niet te oordelen als iemand afwijkt van groepsbeslissingen of van onze eigen visie. Moet je dan alles slikken wat een ander doet? Nee natuurlijk niet: vraag naar motieven, geef je mening, geef kritiek, deel en spar met elkaar. Maar besef daarbij dat het geloof iets is tussen God en ieder mens persoonlijk. Van een 25-jarige vol-getatoeëerde voetballer die elke week evangeliseert onder 6,9 miljoen mensen, tot een 7-jarig meisje dat een tekening maakt met I lov Kot.